artykuł hasłowy: 2. mienić, mienić się

Jednostki:
(1) 1. 'nazywać po imieniu, nazywać czymś, jakoś, wymieniać, mówić o kimś, nominare, aliquem (aliquid) nominatim appellare, compellare, dicere, asserere':
(2) ~ 'wspomnieć, napomknąć, commemorare, mentionem facere':
(3) 2. 'wypowiadać swoje zdanie (głosem, pismem), coś mówić, twierdzić, także coś myśleć o kimś a. o czymś, mniemać, (dictis vel scriptis) aliquid asserere, affirmare, confirmare, dicere, item de aliquo vel aliqua re opinari, putare':
(4) ~
(5) ~
(6) ~
(7) ~
(8) ~ mieni się 'mówi się, twierdzi się, mówią, dicitur, fertur':
(9) 3. 'nazywać kogoś kimś, czymś, uważać kogoś za kogoś, za coś, podawać kogoś za kogoś, za coś, aliquem nominare, dicere, pro aliquo habere, putare, existimare': z acc.:
(10) ~ z instr.:
(11) ~
(12) ~~ mienić się z nom.:
(13) ~ z acc.:
(14) ~ z instr.:
(15) ~ z inf.:
(16) ~ ze zdaniem:
(17) 4. 'myśleć o czymś, mieć coś na myśli, chcieć czegoś, cogitare, intelligere, animum ad aliquid intendere':
(18) ~
(19) 5. 'odnosić (się) do czegoś, ad aliquid spectare, pertinere':
(20) ~
(21) 6. mieni się 'znaczy, significat, valet, sonat':
(22) 7. dubia:

Szczegóły:

Typ	Jednostka pochodzi ze Słownika staropolskiego
Rodzaj	autosemantyczna
Numer	(14) ~
Definicja	z instr.:
Gramatyka	czasownik lub forma czasownikowa
Semantyka
Przykład w transliteracji	Przeto, acz kto syą myeni vbogym na duschi, patrzacz, bi bil czich XV med.
Przykład w transkrypcji	Przeto acz kto się mieni ubogim na duszy, patrz, aćby był cich XV med.
Lokalizacja	R XXII 236.