artykuł hasłowy: wołać, wołać się

Jednostki:
(1) 1.a. 1. 'wydawać głos, krzyk, głośno mówić, krzyczeć, aby zwrócić na siebie uwagę, przedstawić prośbę, clamare, vocare, vociferari': a. bez dopełnienia:
(2) ~
(3) b. z dopełnieniem nazywającym tego, do kogo skierowane jest wołanie: do kogoś:
(4) ~ komuś:
(5) ~ k(u) komuś:
(6) ~ kogoś:
(7) ~ za kimś:
(8) c. z dopełnieniem nazywającym przedmiot, treść, cel wołania: o coś:
(9) ~ ze zdaniem:
(10) ~ 'grozić komuś, domagać się kary dla kogoś, alicui comminari, minas proferre, aliquem puniendum esse postulare':
(11) ~ 'głośno komuś zarzucać przestępstwo, clara voce crimen alicui obicere':
(12) d. z dopełnieniem nazywającym środek, narzędzie wołania: czymś:
(13) ~
(14) ~ w czymś:
(15) ~
(16) 2. 'wzywać, przywoływać na określone miejsce, advocare, ad locum certum vocare':
(17) ~ k czemuś:
(18) ~
(19) ~ 'wzywać, domagać się pomocy, ratunku, auxilium invocare':
(20) ~ 'wzywać pomocy, ratunku w chwili napaści, ipso tempore vis inferendae auxilium vocare':
(21) 3. 'podawać do publicznej wiadomości, ogłaszać, obwieszczać, edicere, promulgare, pronuntiare':
(22) 4. 'zwracać się do innego prawa lub wyższej instancji, ad alium vel superiorem iudicem appellare, provocare':

Szczegóły:

Typ	Jednostka pochodzi ze Słownika staropolskiego
Rodzaj	autosemantyczna
Numer	(5) ~
Definicja	k(u) komuś:
Gramatyka	czasownik lub forma czasownikowa
Semantyka
Przykład w transliteracji	Gospodzin wislucha me, gdi wolacz bødø (Puł: będę wolacz) k nemu (cum clamavero ad eum)
Przykład w transkrypcji	Gospodzin wysłucha mie, gdy wołać będę (Puł: będę wołać) k niemu (cum clamavero ad eum)
Lokalizacja	Fl 4, 4, sim. Fl i Puł 27, 1. 29, 10. 140, 1.