artykuł hasłowy: imię, himię

Jednostki:
(1) 1. 'imię własne osób (przenośnie też osoba), plemion, zwierząt, obiektów geograficznych, świąt, imię, nazwisko, nazwa, nomen proprium (hominum vel rerum)':
(2) ~ 'mający imię, cui nomen est':
(3) ~
(4) ~
(5) ~ 'w zastępstwie kogoś, powołując się na kogoś, prosząc na pomoc, z pomocą kogoś, ze względu na kogoś, nomine vel in nomine, vel auxilio, vel gratia alicuius':
(6) ~
(7) 2. 'imię pospolite, nazwa, nazwanie, nomen appellativum, nomen generale, titulus':
(8) 3. 'opinia, nomen, fama':
(9) 4. 'ród, nomen gentile, gens':
(10) 5.a. 5. 'tytuł, charakter prawny, nomen, auctoritas': a. imieniem 'w charakterze, jako':
(11) ~b. 'dać na przepadłe, debitum dare atque in perpetuum amittere, pignus dare in perpetuum amittendum condicionibus neglectis':
(12) 6. 'mianowicie, id est':

Szczegóły:

Typ	Jednostka pochodzi ze Słownika staropolskiego
Rodzaj	nieciągła autosemantyczna
Numer	(2) ~
Jednostka nieciągła	(człowiek, miasto, ziemia) imieniem, na imię
Definicja	'mający imię, cui nomen est':
Semantyka	2.4.2.1. TOŻSAMOŚĆ. DOBRE URODZENIE. ZŁE URODZENIE 2.4.4.5.1. Nazywanie; nazwa własna, przezwisko, określenia odnoszące się do miejsc, narodowości etc.
Przykład w transliteracji	Dwa z uczennykow Gezusowy<ch> gydechu do mesta... gymenem <Emaus> (ibant in castellum... nomine Emmaus Luc 24, 13) ca 1425
Przykład w transkrypcji	Dwa z uczennikow Jezusowy<ch> jidechu do miesta... jimieniem <Emaus> (ibant in castellum... nomine Emmaus Luc 24, 13) ca 1425
Lokalizacja	EwKReg 41.