artykuł hasłowy: uręczyć

Jednostki:
(1) a. 'wziąć na siebie odpowiedzialność za kogoś, za coś, zagwarantować coś, zapewnić coś, zaręczyć, poręczyć, fideiubere, cautionem dare, spondere': a. bez dopełnień w języku polskim:
(2) b. z dopełnieniem wskazującym osobę, za którą się ręczy: kogoś:
(3) ~ kogoś za kogoś:
(4) ~ za kogoś:
(5) c. z dopełnieniem wskazującym osobę lub instytucję, której się ręczy: do kogoś, czegoś:
(6) ~ u kogoś:
(7) ~ komuś:
(8) ~ (na)przeciw(o) komuś:
(9) d. z dopełnieniem wskazującym przedmiot, którego dotyczy poręka: coś:
(10) ~ o coś:
(11) ~ za coś:
(12) ~ z inf.:
(13) ~ ze zdaniem:

Szczegóły:

Typ	Jednostka pochodzi ze Słownika staropolskiego
Rodzaj	autosemantyczna
Numer	(2) b.
Definicja	z dopełnieniem wskazującym osobę, za którą się ręczy: kogoś:
Gramatyka	czasownik lub forma czasownikowa
Semantyka
Przykład w transliteracji	Jako przi tem bili, kedi Szara slubila viprauicz Crzczona s tego røkoyemsthwa, czosz gy ye mansz wrøczil o wsdane Coszcova 1398
Przykład w transkrypcji	Jako przy tem byli, kiedy Sara ślubiła wyprawić Krzczona s tego rękojemstwa, coż ji je mąż uręczył o wzdanie Koszkowa 1398
Lokalizacja	Kościan nr 108.
Uwagi	[Wydawcy rot odczytują wyraz hasłowy jako wręczył.]