artykuł hasłowy: uręczyć

Jednostki:
(1) a. 'wziąć na siebie odpowiedzialność za kogoś, za coś, zagwarantować coś, zapewnić coś, zaręczyć, poręczyć, fideiubere, cautionem dare, spondere': a. bez dopełnień w języku polskim:
(2) b. z dopełnieniem wskazującym osobę, za którą się ręczy: kogoś:
(3) ~ kogoś za kogoś:
(4) ~ za kogoś:
(5) c. z dopełnieniem wskazującym osobę lub instytucję, której się ręczy: do kogoś, czegoś:
(6) ~ u kogoś:
(7) ~ komuś:
(8) ~ (na)przeciw(o) komuś:
(9) d. z dopełnieniem wskazującym przedmiot, którego dotyczy poręka: coś:
(10) ~ o coś:
(11) ~ za coś:
(12) ~ z inf.:
(13) ~ ze zdaniem:

Szczegóły:

Typ	Jednostka pochodzi ze Słownika staropolskiego
Rodzaj	autosemantyczna
Numer	(5) c.
Definicja	z dopełnieniem wskazującym osobę lub instytucję, której się ręczy: do kogoś, czegoś:
Gramatyka	czasownik lub forma czasownikowa
Semantyka
Przykład w transliteracji	Czso bil Potrek wranczil Michala do Thomi sz tego gi wsego vicupil 1391
Przykład w transkrypcji	Cso był Piotrek uręczył Michała do Tomy, s tego ji wszego wykupił 1391
Lokalizacja	Pozn nr 255.
Uwagi	[Wydawcy rot odczytują wyraz hasłowy jako wręczył.]