artykuł hasłowy: uręczyć

Jednostki:
(1) a. 'wziąć na siebie odpowiedzialność za kogoś, za coś, zagwarantować coś, zapewnić coś, zaręczyć, poręczyć, fideiubere, cautionem dare, spondere': a. bez dopełnień w języku polskim:
(2) b. z dopełnieniem wskazującym osobę, za którą się ręczy: kogoś:
(3) ~ kogoś za kogoś:
(4) ~ za kogoś:
(5) c. z dopełnieniem wskazującym osobę lub instytucję, której się ręczy: do kogoś, czegoś:
(6) ~ u kogoś:
(7) ~ komuś:
(8) ~ (na)przeciw(o) komuś:
(9) d. z dopełnieniem wskazującym przedmiot, którego dotyczy poręka: coś:
(10) ~ o coś:
(11) ~ za coś:
(12) ~ z inf.:
(13) ~ ze zdaniem:

Szczegóły:

Typ	Jednostka pochodzi ze Słownika staropolskiego
Rodzaj	autosemantyczna
Numer	(9) d.
Definicja	z dopełnieniem wskazującym przedmiot, którego dotyczy poręka: coś:
Gramatyka	czasownik lub forma czasownikowa
Semantyka	2.4.1.5.1. SĄDOWNICTWO 2.4.3. KONTAKTY SPOŁECZNE. ZDARZENIA. OBYCZAJE
Przykład w transliteracji	Czo vranczil Bartek, i s tego y (leg. ji 'go') vykupil 1393
Przykład w transkrypcji	Co uręczył Bartek, i s tego ji wykupił 1393
Lokalizacja	Pozn nr 297.
Uwagi	[Wydawcy rot odczytują wyraz hasłowy jako wręczył.]