artykuł hasłowy:  wrzucić, wdrzucić, wrucić, wr(z)ucić się
Szczegóły:
| Typ | Jednostka pochodzi ze Słownika staropolskiego |
|---|---|
| Rodzaj | autosemantyczna |
| Numer | (12) ~ |
| Definicja | 'napaść, natrzeć na kogoś, zaatakować, vi irruere, irrumpere': |
| Gramatyka | czasownik lub forma czasownikowa |
| Semantyka | |
| Przykład w transliteracji | Aczbi syąn *prigodzilo, zebi... kthokoli bąncz... na nyekogo wrzvczil syąn (si contigerit, quod super aliquem... quispiam... irruerit), gy zabycz chczancz..., takyego do sandu poswacz ma |
| Przykład w transkrypcji | Aczby się przygodziło, żeby... ktokoli bądź... na niekogo wrzucił się (si contigerit, quod super aliquem... quispiam... irruerit) ji zabić chcąc..., takiego do sądu pozwać ma |
| Lokalizacja | Sul 86. |