artykuł hasłowy: wrzucić, wdrzucić, wrucić, wr(z)ucić się

Jednostki:
(1) 1.a. 1. 'szybkim, silnym ruchem umieścić kogoś, coś w czymś, wyjątkowo na czymś, zepchnąć kogoś w coś, inicere, (raptim) immittere, imponere, inferre': a. bez dodatkowych określeń w języku polskim:
(2) ~ przenośnie:
(3) b. z określeniami nazywającymi miejsce docelowe działania: do czegoś:
(4) ~~ (czymś) na kogoś, coś:
(5) ~ przenośnie 'okryć kogoś hańbą, aliquem ignominia afficere':
(6) ~~ w coś:
(7) ~ 'uwięzić, in carcerem mittere':
(8) ~ 'wpaść w coś, incidere':
(9) 2. 'potępić, zganić, odrzucić, improbare, reprehendere':
(10) ~ 'unieważnić, irritum facere':
(11) 3. wrzucić się 'zerwawszy się z miejsca, ruszyć pospiesznie, poskoczyć, prosilire, proruere':
(12) ~ 'napaść, natrzeć na kogoś, zaatakować, vi irruere, irrumpere':
(13) ~ 'siłą zająć czyjś majątek, nieruchome mienie, possessionem bonorum vi apprehendere':
(14) ~
(15) ~ wyjątkowo o dochodach z opłat:
(16) ~~ przenośnie 'nagle opanować kogoś, ogarnąć, irruere, afficere':
(17) 4. wrzucić się 'zwrócić się, skierować się, flecti, dirigi':

Szczegóły:

Typ	Jednostka pochodzi ze Słownika staropolskiego
Rodzaj	niepełna B
Numer	(14) ~
Funkcja
Semantyka
Przykład w transliteracji	Jze Krczon... byl w d<z>irszenyu roley tey..., a Micolay szą na gego d<z>irszenye wrzuczil gwaltem 1445
Przykład w transkrypcji	Iże Krczon... był w d<z>irżeniu rolej tej..., a Mikołaj się na jego d<z>irżenie wrzucił gwałtem 1445
Lokalizacja	StPPP II nr 3239.