artykuł hasłowy: wrzucić, wdrzucić, wrucić, wr(z)ucić się

Jednostki:
(1) 1.a. 1. 'szybkim, silnym ruchem umieścić kogoś, coś w czymś, wyjątkowo na czymś, zepchnąć kogoś w coś, inicere, (raptim) immittere, imponere, inferre': a. bez dodatkowych określeń w języku polskim:
(2) ~ przenośnie:
(3) b. z określeniami nazywającymi miejsce docelowe działania: do czegoś:
(4) ~~ (czymś) na kogoś, coś:
(5) ~ przenośnie 'okryć kogoś hańbą, aliquem ignominia afficere':
(6) ~~ w coś:
(7) ~ 'uwięzić, in carcerem mittere':
(8) ~ 'wpaść w coś, incidere':
(9) 2. 'potępić, zganić, odrzucić, improbare, reprehendere':
(10) ~ 'unieważnić, irritum facere':
(11) 3. wrzucić się 'zerwawszy się z miejsca, ruszyć pospiesznie, poskoczyć, prosilire, proruere':
(12) ~ 'napaść, natrzeć na kogoś, zaatakować, vi irruere, irrumpere':
(13) ~ 'siłą zająć czyjś majątek, nieruchome mienie, possessionem bonorum vi apprehendere':
(14) ~
(15) ~ wyjątkowo o dochodach z opłat:
(16) ~~ przenośnie 'nagle opanować kogoś, ogarnąć, irruere, afficere':
(17) 4. wrzucić się 'zwrócić się, skierować się, flecti, dirigi':

Szczegóły:

Typ	Jednostka pochodzi ze Słownika staropolskiego
Rodzaj	autosemantyczna
Numer	(15) ~
Definicja	wyjątkowo o dochodach z opłat:
Gramatyka	czasownik lub forma czasownikowa
Semantyka	2.4.1.2.1. DANINA. PODATEK. OPŁATA. CZYNSZ. DATEK. POWINNOŚCI etc.
Przykład w transliteracji	Jakom ya szą nye wrzuczila w[y]e cz[s]la w szemne y wodne 1438
Przykład w transkrypcji	Jakom ja się nie wrzuciła w jec[s]ła w ziemne i <w> wodne 1438
Lokalizacja	Pozn nr 1598.