artykuł hasłowy: mianować (się)
Szczegóły:
| Typ | Jednostka pochodzi ze Słownika staropolskiego |
|---|---|
| Rodzaj | autosemantyczna |
| Numer | (6) 5. |
| Definicja | 'powołać w jakimś charakterze, wyznaczyć, vocare, nominare, advocare': |
| Gramatyka | czasownik lub forma czasownikowa |
| Semantyka | |
| Przykład w transliteracji | Paknąli bi nye mogl (sc. pozywający) gynszich swyathkow myanowacz alybo ymyecz (si vero non poterit... nominare vel habere, Dział 23: paknyaly nye mosze myecz) mymo thi, gym oblozono obrzeczenye skazanya kląthewnego, chczemy, abi ten, oth kogo wyszla kląthwa..., bil... proszon, iszbi thim tho swyathkom... dal roszdrzeszenye |
| Przykład w transkrypcji | Paknięliby nie mogł (sc. pozywający) jinszych świadkow mianować alibo imieć (si vero non poterit... nominare vel habere, Dział 23: paknięli nie może mieć) mimo ty, jim obłożono obrzeczenie skazania klątewnego, chcemy, aby ten, ot kogo wyszła klątwa..., był... proszon, iżby tym to świadkom... dał rozdrzeszenie |
| Lokalizacja | Sul 34. |